Garip ya en son yazdığımda sana nasıl mutsuzdum. Şimdi çok farklı bi durum. Mutluyum. Umut denen bi'şey var içimde nereden geldi buldu beni bilmiyorum. Ama böyle durup dururken kendimi gülümserken buluyorum. Aşk mı? Yeni bi rüzgar mı sebep buna? Bilmem ki. Uf bazen nasıl sinir oluyorum ona,buna,şuna sonra yine gülüyorum, biliyosun kendimi çok beğeniyorum. Gülerken... Hani derler ya "ben çok güzelim" diyen değildir diye! Valla ben güzelim. Ama bu mutlu olmama yetmiyo işte. .Keşke yetseydi... "çok mu küçük duruyorum ben?"Ya neden sordum ki o soruyu ben sana? Bi'şeyler söyle ama susma.Beni dinlemekten memnun musun? Sende umutlu musun? Allahım ben napıyorum kendi kendime yazıyorum,kendi kendime konuşmuyorum. Hayır o kadar delirmedim! Hem cevap vermeyen bi'şeysin sen...Bazen çok saçmaladığımı düşünüyorum. Hatta öyle ki an geliyo yazmak istiyorum sana. . Cümlelerin içinde kaybolmak istiyorum. Öyle böyle değil sayfalarca yazmak. Ne yaşadıysam. Sonra yazmaktan vazgeçiyorum.Sonuçta sana herşeyimi anlatmıyorum. Benimle ilgili bilmediğin bi sürü şey var... İşte bazen sana kendimi anlatmayı bile saçma buluyorum. Ki bunu ben yapıyorum. Yani kimse zorlamıyor yaz! diye. . İçim var ya içim, o çocuk kalbim... O söylüyor Z. sen susmamalısın hep yazmalısın. . . Umutlarını. Anılarını. Ama en çok acılarını...
1 yorum:
umutlarını anılarını yaz da yazacak acı bulama e mi... deli seni :)
Yorum Gönder