Aşikar! dı-k...

Sorduklarım, sustuklarıyla aynı kapının ucunda oturuyordu. Ben 'yoksun' dedikçe, o 'varım' diyordu. Ben yok oldukça 'o' var oluyordu.Bedenime dokunuyordu. Kim olduğumu anlamaya çalışıyordu.Hiç tanımadığı biri kadar uzaktım ona, ama o bilmiyordu. Kör ebe oynamıyorduk ya da saklanmıyorduk. Aşikardı/k.Karanlıktı. Gece gündüze ağlıyordu. Susmuyordu. Hep konuşuyordu. Kokusu içime işliyordu... Neyini seviyordum ben bu hayalin? Bu soruyu her sorduğumda kendime,cevabım içimdeydi. Benimleydi. Kokusu...Kokusu beni benden ediyordu... Hatırladığım tek şey mutluluktu. Bi hayali yaşamanında ötesinde onunla hissettiğim huzur! du.Hep yanımda olsun! du... Çocuk kalbim gitmesini istemiyor! du. Oysa o her defasında "gitme vakti geldi "diyerek ardına bakmadan gidiyordu.Yavaş yavaş değil,öyle birden uzaklaşıyordu.Belki de hiç gelmiyordu. Ben geldiğini sandım. Sen aslında bana hiç gelmedin! diyemediğim için gitmelerine alıştım...Alıştıklarımıda en çok o biliyordu. Yüzüme vurmuyordu bilmediklerimi. Öğretiyordu usulca..Hayatın nasıl acımasız olduğundan bahsetmiyordu ama "ağlama" diyordu bana...Bilmiyordu. Bildiğimi. Biliyordu. Bilmediğimi. Onun gelmesini hep istedim.Gelmedi. Hayalini sevdim. Gitti. Tanıtmadan kendini. Sakla(n)dı herşeyi.Görmememi istedi gözlerindeki kederi. Ellerindeki titremeyi.Görmedim. Bilmedim. Ama hissettim.Bu yüzden o uzak yollara daha yakındı gözlerim.Bu yüzden aynı anlara denk geldik! Bu yüzden sev(e)medik! Bu yüzden hep gittik... Kalmak nedir? bilemedik...Bu yüzden bittik! Hiç başlamadan...Bi kere bile gözlerimizle gerçeğin yüzüne bakmadan...Bir şans verseydik hayata,yağan yağmurda bir damla olsaydık yeterdi...Bir umut olsaydık umutsuz olduğumuz zamanlarda...Yeterdi aşka...Yetmedi...Bir hikaye daha başlamadan,bitti...
ZK
17:59
25.05.2009