Dün değil ondan önceki gece...O koltukta o halde ben ağlıyordum... Şimdi o ağlıyor...Benim odamda benim dünyamda bana hayatla ilgili nasihatlar veriyor...Dinliyorum ama benim bildiğim hep iyilerin kaybettiği...Bunu ona nasıl söylerim ben diye düşünürken ileride mutlu olmayacağımı bildiğimi söylüyorum...Erken diyor "Sakın yapma!" dediği şeyler var anlatıyor...Sesi çıkmıyor ağlamaktan...Onun hayata verdikleriyle aldıkları arasında uçurum var,eksik kalmış, yanlış onca şey... Ben biliyorum...Bana karşı bir abla bir anne edasında bazen...Acılarımı biliyor bazen tatlı tatlı kızıyor...Onun kızlarınında baba'sız kalmasını istemiyorum...Dayan (mak) zorundasın! diyorum...Dayanamam gücüm yok diyor...Güçsüz olmadığını görüyorum,Ama o farkında değil...SONunda bakıyorum kendime uzaktan...Nasihat veren ben oluyorum...Ah hayat! diyorum birbirimizden ayrı ama aynı acılara aynı türkülerle ağlıyoruz...Herşeyin bi "zamanı var" biz bunu görüyoruz... AMA SEN...ZİFİR SAÇLARIN...Sade. . (ce) bir türküyle beni ağlattın...
ZK 12:10 12.08.2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder