Bir sahil sessizliği istiyorum, aslında daha bir gün önce o sessizliği yaşıyordum.Kendini sevme demişim sana, ne kadar aptalca! Kendini sevmelisin sen , bana aldırma. Yani insan kendini sevmeli, bu kaderimdir diyerek boyun eğmeli! Öyle mi! Belki de. Sorguladığım şu hayatı, sormuyorum artık. Anlık mutluluklarla sonsuz mutlulukların yaptığı bir kavganın sonucunda ağızdan çıkan bir "keşke" gibi, dökülüyorum dudaklarından.. Uzak nedir diyorum sana, senin bana uzak olmanın anlamı nedir* Sen yakın olunca bile uzak olursun. Sen uzak olunca bile yakınsın. Bu nasıl çelişkidir? Kalabalığın içinde soruyorsun bana, sevgim sende midir? Cevabını bildiği soruları niye sorar insan; kendini tatmin etmek için mi? Seviyorum demek yetersiz midir bazen? - Olabilir..  Anılarından bile bıkar insan, hiç gelmeyecek olan bir geleceği bekler durur. Hayat beklediğimiz anların toplamı..dır belki de. Sürekli beklemedeyiz. Doktorları bekliyoruz hastanelerde. Trafik ışıklarını bekliyoruz trafikte.Bir bebeğin doğmasını bekliyoruz ana rahminde. Daha çok beklediğimiz şey var, hayat beklemelerle geçiyor zaten. Beklemiycem ben artık diyemiyosun ki! Deme zaten, bekle. Zamanı gelir her şeyin. Ağlamanının, gülmenin..