Yeni yeni yürümeyi öğrenen ayaklarım ben. .

Hani adım adım gel diye çağırılan beklenen,

korkuyla karışık bi hüzünle istenen. .

Ben senin gibi olmak istemiyorum denilen. .

Bi mahkümun hapiste harcadığı günlerim ben..

Haftada kaç kere kantine inebilirim

çocuklarım geldiğinde onlara ne alabilirim diye düşünen,

bir yürek olabilirim,

belki de her kantine indiğinde bi hafta boyunca,

çikolata cips şeker alıp çocuklarının,

açık görüşte onu ziyaret etmesini

bekleyen bi babayım ben..

Belki de hiç çocuğu olmamış bir anneyim ben. .

Yaşanmamış bir duyguya hasret,

sen kimsin dendiğinde

"anneyim ben"

diye kendini savunmak isteyen

ama aslında anne olmayan. .

Akıp giden günlerim ben...

Durduramadığın...

Önüne geçemediğin...

Peki ya s e n kimsin!?

Gel,desem,gelir misin?