Seni ben yaşarken kaybettim!

Zamana bile anlatamıyorum kendimi... Yok olan şeylerle yaşamasını bilmeli.... Ne kadar acıyormuş içim meğer...Ne kadar çok ağlamak gelmiş içimden...Hep susmuşum...Unutmuşum...Acım yok diye kandırmışım yüreğimi... Eskiyen ve aynı zamanda eskiten anılar (ımız) geliyor aklıma...Senin süprizlerini unutamıyorum baba...Ama çok üzdün beni... AFFET! (mek) öyle zor ki...Şimdi kızım " özledim seni" diyorsun...O zamanlar bırak yanıma gelmeyi sesimi bile duymuyodun...Sana karşı içimde bi'şeyler körelmiş sanki...Ağlayarak yazıyorum bu satırları,hani bir gece konuştuğumuzdaki gibi...Biliyorum ki bunları hiç okuma ihtimalin bile yok...Hani şair ben "senin beni sevebilme ihtimalini" sevdim.-demiş ya!Hani sende onun şiirlerini severdin ya...Şimdi bende bi ihtimal olsun istiyorum,annem rüyalarında görüyor...Benimse dilime geliyor ama söyleyemiyorum...Olmayacak...Hep içimde kalacak...Siz severdiniz birbirinizi...Öyle demiştin ya benim yanımda...Yıllar mı var arada?Çok mu zaman geçti? Evet... Tek tek saydım hepsini...Bitti...2005-2006-2007-2008... Sayıyor musun sende yıkılan hayatımızın bize bıraktığı yılları...? Şimdi paramparçayız...Parçalarımızın birleşmesi için bile çok geciktik artık paslanmışız...Bir gün biliyor musun benim de çocuğum olcak baba...Ama ben onu eksik büyütmek istemiyorum...Seni kırmak istemiyorum diyorsun ama ben...Sana çok kırgınım...Unuttuğun bizi hatırlatmak çabası değil bu...Her şey aynı hiçbir zaman da değişmeyecek...Kardeşimin bu sözüne karşılık hiçbir şey diyemedim. Birkaç damla gözyaşım anlatır belki beni..Ama bir kaç damlayı biraz aştı galiba...Uzun zamandır öyle ağlamamıştım hıçkıra hıçkıra...En acısı ne biliyor musun? Yokluğun hep yanımda onun yanındayken sensizim,seninleyken onsuz....Oysa ikinizi,hepimizi bir arada görmek isterdim...Seni ben yaşarken kaybettim!
ZK
19:18
15.07.2008